Αγαύη
Σε απόκρημνα μέρη, σε δύσβατους τόπους
που το βλέμμα λυγίζει στης φύσης τους νόμους
στέκεται αγέρωχη σηκώνει στους ώμους
το κορμί που σαλεύει καθώς χτυπιέται στους όρμους
Στο τράνταγμα του ανέμου, στην οσμή της βροχής
σε αφιλόξενους τόπους της άκαρπης γης
βρίσκει το θάρρος για την πνοή της ζωής
στα λάθος καμώματα μιας λάθος εποχής
Δεκέμβρης 2020
από τον δίσκο "Στο διάβα του χρόνου..." (2019)
Κοίτα άνθρωπε
Κοίτα άνθρωπε στον κόσμο που έρχεσαι
Με την πρώτη ανάσα σου, μετά φλέγεσαι
Το άδειο βλέμμα σου πάλι χάνεται
Μες το ψέμα που μπροστά σου ορθώνεται
Και πάλι αμέτοχος μένεις
Πάλι με απάθεια βλέπεις
Τα νήματα κινούν τη ζωή σου
Και εσύ μια μαριονέτα βουβή
Κοίτα άνθρωπε πως διαλύεσαι
Στους σύγχρονους ρυθμούς κομματιάζεσαι
Τον ιδρώτα σου τον καρπώνονται
Και όταν άχρηστος γίνεις σε ξεφορτώνονται
Αναλώσιμε
Σε δείκτες κρεμασμένος
Ένα άχρηστο ρολόι
στους δείκτες του με κρεμάει
Στον χρόνο με κλειδώνει
και τις στιγμές μου κυνηγάει
Ζω σε στημένο ραντεβού
Μονότονος ο χτύπος
μέσ' το ρυθμό του με τραβάει
Με άγχος με γεμίζει
και την ζωή μου κυβερνάει
Ζω σε στημένο ραντεβού
Δείκτες καρφώνουν το μυαλό
Δρόμοι παράλληλοι που τρέχω
μα μένω εδώ
Κοφτές ανάσες σε πανικό
Κινείται ο κόσμος
ή μήπως κινούμαι εγώ
Βλέπω το μέλλον μου θαμπό
Πρέπει να αλλάξω τον ρυθμό
Salto Mortale
Φιλοξένησε την σκέψη μου
στον νου σου άνθρωπε
Και μην βιαστείς
να με απορρίψεις έτσι άνθρωπε
Κάνε Salto Mortale
Στην σκέψη Salto Mortale
Μοίρασε τις δικές σου
με τις δικές μου ανάγκες άνθρωπε
Και στέγασε εντός σου
το πείσμα και την οργή σου άνθρωπε
Σε μια πράξη μαγική θα συμπορευτούμε
Για μια αλλιώτικη ζωή που επιθυμούμε
Δεν έχω εγώ την συνταγή
Σε πείσμα των καιρών θα βρεθούμε μαζί
Στάσου στο πλευρό
του αγώνα και τις ρήξης άνθρωπε
Και αν σκοντάψουμε
μαζί θα σηκωθούμε άνθρωπε
Τελευταία Κυριακή
Πες μου αν θα γελάσω ξανά,
γιατί με πετάς χαμηλά
νομίζεις πως μπορείς αλλά δεν με αντέχεις
Με ποιόν να μονιάσω μου λες,
με αυτόν που πετά προσευχές
και ρίχνει τις ευχές σαν κατάρα
Έχει και όρια η ανοχή
Είναι η τελευταία Κυριακή
Που ανασαίνεις
Χτυπάς το σώμα, σκοτώνεις το σώμα
μα η ιδέα θα μείνει γιατί απλά δεν πεθαίνει
Σε τι να γυρίσω μου λες,
σε ότι έχεις μέχρι χθες
ρίξει στο κενό και καταστρέψει
Η σκέψη δεν χωράει σε κελί,
με θες χωρίς κριτική
μα όμως δεν θα το έχεις
Κλεψύδρες
Ξύπνημα πάλι από ύπνο βαθύ
Μάτια στο πάτωμα δε βγαίνει η φωνή
Πόδια βαρίδια αφήνουν πίσω γραμμές
Ράγες που σβήνουν στιγμές
Πρόσωπα γνώριμα, εικόνες, φωνές
Άνθρωποι διάφανοι που ψάχνουν σκιές
Διαλείμματα ζωής κρατούν τον ρυθμό
Κλεψύδρες στήνουν χορό
Κλεψύδρες όλοι με την ίδια ροπή
Στριφογυρίζουν δίχως διακοπή
Μα όταν αδειάζουν μένουν σιωπηλά
Στάσιμα ξύλα και σπασμένα γυαλιά
Σκηνές ταινίας σχηματίζονται εμπρός
Ματιές που ρίχνει ένας άλλος εαυτός
Χορδές που πάλλονται ξυπνούν την φυγή
Ήχος που φέρνει σιγή
Ίδια πορεία, αντίστροφη διαδρομή
Η άμμος στάζει, παίρνει τώρα μορφή
Κόσμοι παράλληλοι ονείρων κρυφών
Μέλλον ή παρελθόν
Κλεψύδρες όλοι με την ίδια ροπή
Στριφογυρίζουν δίχως διακοπή
Μα όταν αδειάζουν μένουν σιωπηλά
Δίχως ελπίδα, μόνο συντρίμμια,
στάσιμα ξύλα και σπασμένα γυαλιά
Ελεύθεροι Κρατούμενοι
Είμαστε όλοι μας κρατούμενοι
σε μια αόρατη φυλακή
με τα χέρια σταυρωμένα
και τα πόδια βιδωμένα
να μην είμαστε σε κίνηση
Είμαστε όλοι μας κρατούμενοι
σε μια αόρατη φυλακή
να μπορούν να μας ελέγχουν,
σώμα και μυαλό να έχουν
σε πλήρη αποσύνθεση
Και σκόρπισε με, διάλυσε με,
μα δεν θα νικήσεις
αυτό που δεν μπορείς να αντιληφθείς
Είμαστε όλοι μας ελεύθεροι
σε μια απέραντη φυλακή
με προαύλιο τους δρόμους,
μπάτσοι, κάμερες και νόμους
να σε έχουν σε επιτήρηση
Είμαστε όλοι μας ελεύθεροι
σε μια απέραντη φυλακή
να νομίζεις ότι ανασαίνεις,
σκέφτεσαι, μιλάς και βλέπεις
μα είναι μια ψευδαίσθηση
Μέσ' το διάβα του χρόνου
σπέρνουν κλίμα φόβου
που κάθε εξουσία στοχεύει
την ορμή του λαού να σταματά
Και εμείς από την άλλη πλευρά
θα υψώσουμε όλοι μαζί την γροθιά
που κάθε καταπιεσμένος θα ξέρει καλά
να διαβεί τον δρόμο για την λευτεριά
Αυτός είναι ο παράδεισος
Κράτα την ανάσα
πριν βουτήξεις στην απάθεια
Κλείδωσε την μνήμη
μην σε μολύνει η άγνοια
Άνοιξε τα μάτια
να αντικρίσεις την παράνοια
Αυτός είναι ο παράδεισος
της ανθρώπινης κατάντιας
Κλείσε το στόμα
μην εισπνέεις την ασάφεια
Συμβιβάσου σου λένε
και ζήσε στην αμάθεια
Τύφλωσε την γνώση,
σου αρκεί η ασφάλεια
Αυτός είναι ο παράδεισος
της ανθρώπινης κατάντιας
Μας θέλουν, με σκυμμένο το κεφάλι
Μας βάζουν τη ζωή σε φυλακή
Κοίτα πως έχουν ανάγκη
την σιωπή σου
Να λύνουν και να δένουν
χωρίς την θέλησή σου
Χτυπάνε όσους δεν δείχνουν υπακοή
Γιατί να ξέρεις πάντα
αυτοί χαλάνε τη μηχανή
Ζήτα το ψέμα
η αλήθεια είναι ενάντια
Σου κλείνει τους δρόμους
και φέρεσαι βίαια
Μα σβήνουν τα φώτα
μηδέν αξιοπρέπεια
Αυτός είναι ο παράδεισος
της ανθρώπινης κατάντιας
Κλείνουν οι δρόμοι
και μπαίνουν αδιέξοδα
Στενεύουν οι τοίχοι
και μέσα είσαι εσύ
Ότι και να κάνεις
θα σου βρουν νέα εμπόδια
Αυτός είναι ο παράδεισος
της ανθρώπινης κατάντιας
Μην αφήνεις την ζωή σου,
κυνήγα την κάθε σου στιγμή
Να αισθανθούν την πνοή σου,
να την νιώσουν απειλή
Κονσέρτο της ντροπής
Είναι ο κόπος, είναι τα χρόνια
που χαραμίστηκαν για ένα μεροκάματο
Είναι η χαρά και η ευτυχία
που τα ξεπούλησες στην αγορά εργασίας
Σκέψου τα βράδια, τις αϋπνίες
που ονειρευόσουν να 'ρθει ένα καινούριο αύριο
Κι είπες στο τέλος πως ήρθε η ώρα
οικονομικά να αποκατασταθείς
Και εσύ μου λες να συμμετάσχω
στο κονσέρτο της ντροπής
Τα θέλω μου να θάψω,
υπάκουος να μείνω, για πάντα υποτελής
Κι η απάντηση θα έρθει
με ένα κρεσέντο της οργής
Εγώ θα μείνω με όσους
δεν ξέρουν να υποκύπτουν
Στο δρόμο θα μας βρεις
Είναι οι δήθεν, είναι τα πρέπει
που καθορίσανε την συμπεριφορά σου
Είναι οι άνθρωπο, είναι οι φιλίες
που εγκατέλειψες μπροστά στο όραμά σου
Είναι τα άγχη και οι αγωνίες
που κάθε μέρα πασχίζεις να δαμάσεις
Για πες μου τώρα τι απομένει
Να απολογηθείς για ότι προκαλείς
Ρόλοι, ρολόγια, φόβο γεμάτα λόγια
Πως να ανασαίνεις, πως να σωπαίνεις
Να μην κουνιέσαι, να μην προφταίνεις
Μην αντιδράς, μην επιμένεις
Ποιον εξυπηρετείς, να αναρωτηθείς
Και εσύ μου λες να συμμετάσχω
στο κονσέρτο της ντροπής
Τα θέλω μου να θάψω,
υπάκουος να μείνω, για πάντα υποτελής
Κι η απάντηση θα έρθει
με ένα κρεσέντο της οργής
Εγώ θα μείνω με όσους
δεν ξέρουν να υποκύπτουν
Στο δρόμο θα μας βρεις αξιοπρεπείς
Η γη δακρύζει
Η γη δακρύζει
και ο ουρανός κόβει τις φλέβες του
Και μας ποτίζει όξινο νερό,
είναι το δώρο του
Τα δάση στάχτη
κι οι θάλασσες πνίγουν τα ψάρια τους
Και μας δωρίζει
άφθονο τον πόνο που της χαρίσαμε
Η γη δακρύζει
και η φύση αρνείται πια να ανθίσει
Θέλει να γκρεμίσει
οτιδήποτε την κάνει να είναι νεκρή
Αυλαία
Η αυλαία πέφτει. Αναγγέλλουν την νίκη τους.
Χειροκροτείστε... Οι ηθοποιοί μετά το φριχτό
τους ρόλο ζητούν την αποθέωση της δόξας.
Αποθεώνονται μέσα στο φανταχτερό έργο τους.
Έστησαν την κυριαρχία τους σε ανθρώπινα
κόκαλα, τα στερέωσαν όμορφα, όμορφα
τα τακτοποίησαν προσεκτικά κι αυτό
το ονόμασαν πολιτισμό. Έλειπε μόνο
το χοντρό στολίδι, έλειπε το μυθικό
διαμάντι που στερεωμένο στο στέμμα
τους θα έστελνε την ακτινοβολία του σ'όλο
τον κόσμο, σ'όλους τους αιώνες, που θα έδινε
τον γενικό τόνο στον πολιτισμό βαρβάρων.
Και το στολίδι βρέθηκε. Το φανταχτερό σύμπλεγμα
Σάκο - Βαντσέτι καρφώθηκε στο στέμμα
της κυριαρχίας των βαρβάρων. Και αν όλοι
οι ήλιοι σβήσουν και τα άστρα, το διαμάντι αυτό
θα λάμπει ως το τέλος των αιώνων
και θα σκορπάει το ρίγος της φρίκης και της
αηδίας για έναν κόσμο που έχει
παραφρονήσει από το μίσος και
έχει χάσει τον ρυθμό του λογισμού του.
(πηγή: Ριζοσπάστης 24/8/1927)
από το δίσκο Vol#1 (2011)
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ
Στις μέρες μας που το χρώμα χωρίζει τους ανθρώπους,
σε ανώτερους, κατώτερους, αφεντικά και αιχμαλώτους
Στις μέρες μας που η πατρίδα έχει γίνει φυλακή,
με χειροπέδες την σημαία οριοθετούν την ζωή
Στις μέρες μας που χώματα κρύβουν δώρα νάρκες,
μετανάστες στα σύνορα πεθαίνουν, για αυτό να μην υπάρχουν αυταπάτες
Στις μέρες μας που με σύνορα στρατόπεδα φράζουν τους διαδρόμους,
παίζουμε σε ένα παιχνίδι με τους δικούς τους όρους
Στις μέρες μας που η ζωή μας ξεπουλειέται καθημερινά,
θεσμισμένοι εκβιασμοί μας βάζουν όλους σε κλουβιά
Στις μέρες μας που ο στόχος τους δεν είναι μόνο το σώμα,
είναι και το μυαλό, μας θέλουν όλους σε κόμμα
Στις μέρες μας που η tv όλους μας αποχαυνώνει,
συνδέει με καλώδια τα μυαλά μας με μια οθόνη
Στις μέρες μας που τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή,
να αντιτάξουμε το πρόταγμα ριζικής ανατροπής
Στις μέρες μας που τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή,
να αντιτάξουμε το πρόταγμα ριζικής ανατροπής
Με όπλα μας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια,
να είναι η αντίσταση σε κράτη, πατρίδες και εξουσία.
ΜΑΣ ΤΡΕΦΟΥΝ ΣΙΩΠΗ
Μας τρέφουν σιωπή στη φθορά
Μας βάζουν σε τροχιά το μυαλό μας
Μας βάζουν φωτιά τυραννικά
Γελούν ειρωνικά με τον εαυτό μας
Μας γνέφουν με βία από ψηλά
Μας εκβιάζουν το όνειρο μας
Μας θέλουν σε καλούπι που να μοιάζει
Με ένα τρόπο ζωής αλλά όχι δικό μας
Μάλλον φταίμε και εμείς
Που αφήνουμε το χρόνο να κυλάει μονάχος
Σε αίθουσα αναμονής
Μια σκέψη να περνάει μα και αυτή θα χαθεί
Μας δείχνουν του δρόμου τη φορά
Μας βάζουν σε σειρά την ζωή μας
Μας ρυθμίζουν το χρόνο να κυλά
Απομονώνουν τις ελεύθερες κινήσεις μας
Μας ελέγχουν τη κάθε μας ματιά
Για να μην δούμε την σαπίλα μας
Μας βουλώνουν με κάθε τρόπο τα αυτιά
Για να μην ακούμε τι θα γίνει στη ζωή μας
ΣΤΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ
Για ακόμα μια φορά βρέθηκα χαμένος
Σε μια ευθεία διαδρομή δίχως τέλος
Σε ένα δρόμο που οι γραμμές του με παράσερναν
Με παγίδευαν στο ψέμα μα τα μάτια μου δεν άνοιγα
Μα βλέπω την αλήθεια σαν εικόνα που ξεθώριασε
Μα ο κόσμος ερωτεύεται οτιδήποτε τον πρόδωσε
Γιατί και τώρα στο μονόδρομο μας σπρώχνουν
Έτσι θέλουν την αντίσταση τη διώχνουν
Στη σειρά σου, για το τέλος σου παρακαλάς
Σήκω το κεφάλι στα μάτια να τους κοιτάς
Να πολεμάς
Μα βλέπω την αλήθεια σαν εικόνα που ξεθώριασε
Μα ο κόσμος ερωτεύεται οτιδήποτε τον πρόδωσε
Μα πώς να σκεφτώ
Σε ότι και αν πω, πως δεν υπάρχει ελπίδα και λύση εδώ
ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ
Όταν μεγαλώσω θα γίνω σωστός
Μεγάλος και τρανός και στον θρόνο μοναχός
Θα έχω σκέψεις και δουλειές να στρώσω
Σε πλάτες και κεφάλια θα πατάω άνετος
Με μια στάνταρ δουλειά
και όλα τα άλλα νεκρά
αρκεί να βάζω στη τσέπη τα λεφτά
Με μια πέτρα καρδιά
και τα πάντα όμορφα
βλέπω κάθε βράδυ στις 9
Όταν μεγαλώσω δε θα έχω την ανάγκη κανενός
Όχι τώρα πια , βάζω μόνος στη τσέπη τα λεφτά
Θα σκορπάω χρόνο πάντα εις βάρος καθενός
Γρήγορα ή αργά , τα πάντα θα πουλιόνται πιο φτηνά
Με μια χούφτα λεφτά
και μια γεμάτη κοιλιά
τα πάντα εξαγοράζω πιο φτηνά
Και όταν κουραστώ από αυτά
θυμάμαι τα παλιά
και ξεφεύγω για λίγο στα κρυφά
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Στήνουμε οδοφράγματα στις βλέψεις σας
Είμαστε το αγκάθι σε κάθε σκέψη σας
Δεν τρώμε το κουτόχορτο της πλάνης σας
Δεν είμαστε τα πρόβατα στη στάνη σας
Και η ελπίδα μοιάζει να κρύβεται σε μια εκλογή
Για να κερδίσουμε και πάλι τα ίδια
Μας θέλουν ενεργούς στα 4 χρόνια μια στιγμή
Μας θέλουν μαριονέτες, δικά τους παιχνίδια
Και τώρα μας κοιτάνε με το στόμα ανοιχτό γιατί...
Τα όνειρα μας δεν χωράνε μέσα στις κάλπες σας
Οι ελπίδες δεν μετριούνται με τις ψήφους σας
Τα ιδανικά δεν βγαίνουν από τα καλούπια σας
Ο αέρας για τη λευτεριά φυσάει πάντα μέσα μας
Κι όλο προσπαθείτε, να μας βγάλετε από εδώ
Και χειροκροτείτε, κάθε χαμένο ιδανικό
Μα πάντα θα μας βρείτε, θα είμαστε μπροστά σας εδώ
Και θα απορείτε, που το όνειρο μας είναι ζωντανό
Και για πάντα θα μας κοιτάνε με το στόμα ανοιχτό γιατί...
από το demo (2008)
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ
Η ζωή σου κυλάει μέσα από μια οθόνη
Ο χρόνος σου περνάει και η ζωή είναι μόνη
Τα κανάλια είναι η μόνη σου παρέα
Ο νου σου εγκλωβίζεται την νύχτα και την μέρα
Σε προγράμματα – τηλεοπτικά της αποξένωσης
Η συντροφικότητα – για σένα σημαίνει στέρηση
Η μόνη σου παρέα – μια γαμωοθόνη
Και η ανία σε φλερτάρει – η ανία σε καυλώνει
Αν δεν σου αρέσει,
αυτό που βλέπεις κάνε ζάπινκ
Που να τρέχεις έξω,
κάνε τώρα telemarketing
Στα προσφέρει όλα,
μια οθόνη με κανάλια
Κάτσε και άλλο μες στο σπίτι,
κάνε την ζωή σου χάλια
Η ζωή σου ψάχνει χρόνο να πουλήσει
Την ανάγκη το κουτί τώρα θα καλύψει
Σου προσφέρει ακόμα τον χαμένο χρόνο
Ο χρόνος περνάει, κοίτα γύρω είσαι μόνος
από την πρόβα (2007)
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ…
Είμαστε σαν μια φωνή , που κραυγάζει για ζωή
Ο χρόνος θα στηρίξει την αναρχική πνοή
Διψάμε για αφορμή , που θα σπάσει το κελί
Στο πρόσωπο μας θα λάμψει αληθινή γιορτή
Είμαστε μια διαδρομή , με στάση την ζωή
Μια στάση που ο καθένας μας θέλει να γευτεί
Η νύχτα για μας κραυγή , όλους μας καλεί
Να χτίσουμε στο ψέμα , ανυπακοή
Πως φτάσαμε ως εδώ
Αυτοί μας φωνάζανε , μα εμείς δεν ακούγαμε
Πως μπλέξαμε σε αυτό
Στο χορό μας βάλανε , ενώ δε το ζητούσαμε
Είμαστε η ανοιχτή πληγή , που σας πονάει πιο πολύ
Η νύχτα θα σας χαράξει , στη μνήμη σας τη φυλακή
Ήρθε η κρίσιμη στιγμή , που περιμέναμε πολύ
Να φυτέψουμε στο σπέρμα σας , λίγη ταραχή
Είμαστε η εικόνα – που αποκαλούνε ως φθορά
Γιατί σε τόσους ανθρώπους – τόσο λίγη ανθρωπιά (2Χ)
ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ
Γράφω την ζωή μου σε καμένο χαρτί
Ψάχνω τη στιγμή που θα γίνει αφορμή
Θέλουν να μου πάρουν ότι θέλω πιο πολύ
Θέλουν να ελέγχουν και την κάθε μου στιγμή
Χαράζω το όνομα μου σε σπασμένο γυαλί
Μα ο ήλιος μου κρύβει μια όμορφη στιγμή
Χορεύω μοναχός σε μια πρωτόγνωρη γιορτή
Γιατί δε μου λέτε τι μου έχει συμβεί
Με έχω κλεισμένο σε ένα γυάλινο κουτί
Τροφοδοτώ με ρεύμα τη κάθε μου στιγμή
Αναπνέω & σβήνω μα δεν έχω φωνή
Ας έρθει η νεράιδα να μου φυσήξει ζωή
ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ Η ΓΙΟΡΤΗ
Μέσα από τη στάχτη θα φτιάξω μια εικόνα
Εικόνα που αν τη κοίταγες θα ξέχναγες τα λόγια
Λόγια που με βία μας πέταξαν στη γη
Εκεί όμως θα γιορτάσουμε της στάχτης τη γιορτή
Κοίταμε στα μάτια μη με ακουμπάς
Σαν μια σάρκα μη με κοιτάς
Για το χρήμα κανένα δε πονάς
ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΕΝΑ
Ζητάμε αναγνώριση
σε κάθε πράξη μας
Που είναι δικιά τους η απόφαση
Και είναι εξόντωση
η ανάγκη μας
Τροφή για αυτούς , απόλαυση
Ότι μου ανήκει είναι δικό τους
Βγάζω σκέψεις από το μυαλό τους
Ότι και αν κάνω απόφαση τους
Είναι η ζωή μου διαφημισή τους
Ζητάμε την απόδραση
σε κάθε πράξη μας
Που είναι δικιά μας η απόφαση
Και είναι απόλαυση
η ανάγκη μας
Σεβασμός – Αυτοοργάνωση
Ότι μου ανήκει είναι δικό μου
Βγάζω σκέψεις από το μυαλό μου
Ότι και αν κάνω απόφαση μου
Είναι η ζωή μου επιλογή μου
Η ΠΟΛΗ ΧΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Κρύβει την ανάσα με κάλυμμα στάχτης
Καλύπτει τα ύπουλα χτυπήματα της
Σε αφήνει έρμαιο σε πεδίο μάχης
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Είσαι μόνος σε πεδίο νάρκης
Σβήνει κάθε ελπίδα δράσης
Είναι ο καθημερινός μας εφιάλτης
Πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους επικοινωνίας , χώρους έκφρασης και αλληλεγγύης
Πρέπει να αντιταχθούμε στην κοινωνία , να έρθουμε ενάντια στην πλήξη
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Τρέφει με άγχος τη κάθε στιγμή της
Η πόλη ξερνάει τα παιδιά της.
Στους δρόμους θα μας βρει μπροστά της
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Είσαι μόνος σε πεδίο νάρκης
Σβήνει κάθε ελπίδα δράσης
Είναι ο καθημερινός μας εφιάλτης
Ο ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΗ
Η νύχτα καταπίνει το γέλιο μας
Τα φώτα σβήνουν το μέλλον μας
Ο κόσμος μόνος σαν πλήθος γυρνά
Με μάτια θλίψης μια ελπίδα ζητά
Πείσε με , ότι αυτά που βλέπω δεν είναι αλήθεια
Πείσε με , ότι δεν τα κάνεις από συνήθεια
Πείσε με , ότι αυτά που βλέπω δεν είναι αλήθεια
Πείσε με , γιατί…
Ποτέ μου δεν το πίστεψα πως δεν υπάρχει λογική
Και ο φόβος από μέσα μου δεν θα έβγαινε σε οργή
Η νύχτα καταπίνει το γέλιο μας
Στα στενά ζει η ελπίδα μας
Στους τοίχους μόνο τα σημάδια κοιτάς
Σημάδια απόγνωσης μια ελπίδα ζητάν
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ
Μάτια φτιαγμένα τα λάθη να αγνοούν
Καλά κουρδισμένα γιατί αλλιώς θα χαθούν
Στο χρόνο ρυθμισμένα μόνο έτσι μπορούν
Μπροστά στο ψέμα δε πρέπει να κοιτούν
Για αυτούς που τα πάντα από τα χέρια τους περνούν
Για αυτούς που οι πλάτες είναι δρόμοι να διαβούν
Για αυτούς που το χρήμα είναι ο τρόπος για να ζουν
Οι δείκτες στα ρολόγια τους ανάποδα γυρνούν
Είναι η αντίστροφη μέτρηση , η αντίστροφη μέτρηση
Μάτια κρυμμένα μπροστά στο φόβο ριγούν
Σε κάθε ερώτηση μια απάντηση ζητούν
Κουρδισμένα ρυθμιζόμενα γιατί αλλιώς δε λειτουργούν
Την αντίστροφη μέτρηση απεγνωσμένα ζητούν
ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Κάθομαι , και που το γράφω με τρομάζει
Βλέπω τον εαυτό μου στο τζάμι και αυτό σπάζει
Η κάθε μουσική φοβισμένη μου φαντάζει
Κάτι με πιέζει , κάτι με τρομάζει
Πώς να εξηγήσω αυτό που νιώθω
Τον εφιάλτη στο ξύπνιο μου , ακριβά πληρώνω
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Όταν μένεις αδιάφορος , με μια στάση απραξίας
Στο τέλος της καταστροφής , σκέφτεσαι την αρχή της
Όταν μένεις απόμακρος , με μια στάση αδιαφορίας
Το πλήθος της ανίας σε βυθίζει στη στοργή της
Πως να σκεφτώ , τι να πω ,
δεν υπάρχει τίποτα
